Hasan Cemal olmak kolay değil

İŞTE HASAN CEMAL'İN DİYARBAKIR İZLENİMLERİ

 
Diyarbakır

Cumartesi günü akşama doğru indim Diyarbakır’a.
Güneş yeni batmıştı.
Tenhaydı sokaklar, caddeler.
Oysa, bu şehirde yaz geceleri canlıdır.
Gün batımıyla birlikte insanlar kendilerini dışarı atar.
Dünkü gibi, 35-40 dereceyi bulan hamam gibi sıcaktan sonra akşamın serin esintileriyle sokaklarda, kahvelerde, bahçelerde gece yarılarına kadar vakit geçirir, eğlenirler.
Bu sefer ortalıkta kimsecikler yoktu.
El ayak çekilmiş, erkenden evlerine kapanmıştı insanlar.
Anlaşılan tedirgindi Diyarbakır...
İlk haberleri Abdullah’tan, beni havalimanında otele getiren şoförden alıyorum.
- Cumayı cumartesiye bağlayan gece hiç uyumadık.
- Neden?
- Uçak sesleri... Jetler çok büyük bir gümbürtüyle sabaha kadar uçup durdular.
- Nereleri vurdular?
- IŞİD, PKK deniyor. Bak abi, savaş uçakları buradan, 8. Hava Jet Üssü’nden kalkıyor.
İstasyon Meydanı’ndan geçerken, eliyle gösteriyor:
- Tam seçim öncesi, 5 Haziran günü burada HDP mitingi yapılırken, Selahattin Demirtaş kürsüye gelirken tam şu köşede patladı bomba... Beş kişi hayatını kaybetti.
Kocaman bir pano dikkatimi çekiyor. Suriye Kürtleri’yle, Kobane’yle dayanışmayı anlatan bir örnek daha:
“Zekat ve fitrenizi Rojava halkı ile paylaşın!”
Şoför devam ediyor:
- Cumartesi sabaha kadar uyutmadı uçak sesleri bizi... Sabahın köründe de gözaltılar başladı. Komşudan birini alıp gitti yüzü maskeli özel harekât polisleri...
Bölgede gözaltıların 500’ü geçtiği, 2000’lik bir gözaltı listesinin bulunduğu kulağıma çalınıyor.
Hoş geldin Diyarbakır’a!
1990’lardaki gibi.
Savaş uçaklarının gümbür gümbür sesleriyle yataktan fırlar, bir daha da uyuyamazdık.
Biri kulağıma eğiliyor:
“1990’larda, Olağanüstü Hal Valisi Ünal Erkan’ı dinler gibi dinliyorum Başbakan Davutoğlu’nu... Nereden nereye?...”

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYIN