Yavuz Semerci : Hadi bana eyvallah!

Hadi bana eyvallah !

12 yıllık yazarlık hayatımın, son 5 yılı bu gazetede geçti.

Lafa böyle başlayınca anlamışsınızdır...

Köşeyi bırakıyorum.

Yazarlık hayatımı askıya alıyorum.

Lafı hükümete, sansüre, baskıya bağlamayacağım.

Öyle bir dönemden geçiyoruz ki, yazarın görüşü (elbette eleştirisi) yazarı bağlamaktan çok, gazete sahipliğinin iradesi olarak yansıyor ve yansıtılıyor. Bu kendi adıma taşımak zorunda kaldığım gereksiz ve beni otokontrole zorlayan bir yük.

Özellikle Gezi olaylarından sonra sert yazılar yazdım. Gezi olaylarının toplumsal dinamiklerinin hükümetin algıladığı ve algılatmaya çalıştığından farklı olduğunu işlemeye başladım. Sanırım ilk kopma böyle başladı.

Yolsuzluk soruşturmalarında ortaya dökülen yasal dinlemelerden anladım ki (bizzat dönemin Başbakan’ının ağzından çıkan laflar bile yeter) iktidarın düşman gördüğü sınıfa çoktan girmişim.

O günlerde bu gazetenin sahibi Turgay Bey’e “ayrılmak istediğimi’’ söyledim. Kabul etmedi.

Yakın zamanda bir kez daha istifa yazısı yolladım. Sayfaya konulmadı ve “İşine bak’’ denildi.

Sonunda şartlı kabul ettiler.